Doorkijkje

Wanneer ik lees, zie ik de letters, maar ik zie ook het verhaal voorbij de letters. Ik zie twee zaken tegelijkertijd: de tekst en wat die oproept.

Aan die dubbeling moest ik denken toen ik laatst een film zag: Blue Jeans van Jacques Rozier. De film is in zwart-wit en is opgenomen in Frankrijk, eind jaren vijftig, zo’n tien jaar voor mijn geboorte. Het gebied waar het zich afspeelt, lijkt op een gebied waar ik ben geweest, zo’n tien jaar ná mijn geboorte, eind jaren zeventig, uiteraard was alles toen in kleur.

Ik keek de film en ik probeerde voorbij de zwart-wit beelden mijn latere kleurenwereld te zien. Ik bekeek de zwart-wit beelden expres niet aandachtig, ik bekeek ze als letters die zich in mijn hoofd automatisch tot woorden vormen. Zo kon het gebeuren dat ik onaandachtig de zwart-wit-wereld van tien jaar voor mijn geboorte aan me voorbij liet trekken, terwijl ik aandachtig keek naar de kleurenwereld van tien jaar na mijn geboorte.

En jij?

Verbaas je je er ook wel eens over tijdens het lezen: dat je zowel een tekst ziet als de beelden die de tekst oproept? Of verbaas je je wel eens over de beelden die je zelf op de wereld projecteert? Overkomt dit je ook tijdens het schrijven?